تبعیض در همه چیز؛ از غذا تا سرویس بهداشتی/ تفاوت کارگران نظر کرده با بقیه کارگران در چیست؟

به گزارش کارگر آنلاین، کارگران پیمانکاری پارس جنوبی همواره از شرایط شغلی و معیشتی خود انتقاد داشته‌اند اما حالا با آمدن کروناویروس، نگرانی‌های این کارگران بیشتر هم شده است. در دهه‌های گذشته با رشد سرسام آور شرکت‌های پیمانکاری در پروژه‌های نفت و گاز، خیل عظیمی از کارگران متخصص و فنی از حقوق قانونی خود محروم شدند؛ به خصوص که از میانه دهه ۷۰، ایجاد مناطق آزاد و ویژه اقتصادی و خروج کلونی‌های پالایشگاهی از چتر پوششِ قانون کار، راه برای یکه‌تازی پیمانکاران بیشتر باز کرد و بی‌حقوق‌سازی کارگران شدت گرفت.

در این روزهای گرم تابستان که برخی روزها دمای هوا در عسلویه و کنگان به ۶۰ درجه می‌رسد و استان بوشهر از نظر ابتلا به کرونا در وضعیت قرمز یا هشدار قرار دارد، کارگران پیمانکاری پارس جنوبی در تماس‌های مکرر با ایلنا از دغدغه‌ها و نارضایتی‌های خود گفتند. گرچه شاید برخی از این دغدغه‌ها تکراری باشد و پیش از این نیز بارها گفته شده اما هرگز هیچ گوش شنوایی برای شنیدن این دادخواهی‌ها وجود نداشته است.

 در ماه‌های بهار امسال، بعد از خودکشی یک کارگر پیمانکاری در یکی از  میدان‌های نفتی، بحث‌ها و زمزمه‌هایی مبنی بر لزوم حذف پیمانکاران نفت شنیده شد اما با گذشت زمان، هم نمایندگان مجلس و هم سایر مسئولان، مصائب کارگران پیمانکاری نفت را فراموش کردند و همه چیز به وضع سابق ادامه یافت.

ترس از کرونا!

کارگران پیمانکاری پارس جنوبی می‌گویند: بیماری کرونا در بوشهر بیداد می‌کند؛ با این وجود هیچ پروتکل ایمنی خاصی به جز قرار دادن تب‌سنج در ورودی‌های نفررو پالایشگاه‌ها در دستور کار قرار نگرفته است؛ حتی ساعت کار کارگران پیمانکاری کم نشده. مدیران صنایع بعضاً توجهی به پروتکل‌های بهداشتی ندارند و مرخصی‌های پرسنل به دلیل انجام تعمیرات اساسی، طبق روال سالهای قبل صورت می‌گیرد؛ در بسیاری از پالایشگاه‌ها تعمیرات اساسی یا اورهال در حال انجام است و نفرات به صورت تنگاتنگ و فشرده مشغول به کار سخت هستند.

این کارگران می‌گویند: از آنجا که در پارس جنوبی کارگرانی از همه جای کشور حضور دارند و کار می کنند، اگر پروتکل‌های بهداشتی رعایت نشود، بیماری کرونا خیلی راحت از عسلویه و کنگان به همه نقاط کشور می‌رود؛ هر کارگر وقتی به مرخصی می‌رود، می‌تواند ناقل بیماری باشد و آن را به خانواده و اطرافیان خود منتقل کند.

به گفته آنها، حتی توزیع ماسک به صورت مرتب انجام نمی‌شود و در ضدعفونی کردنِ  کانکس‌های محل استراحت و غذاخوری کارگران، اهمال می‌شود.

یکی از کارگران، در ارتباط با ضدعفونی کانکس‌ها در یکی از فازهای عسلویه می‌گوید: اوایل با وایتکس ضدعفونی می‌کردند؛ کارگران ریه‌هایشان ناراحت بود و نمی‌توانستیم راحت تنفس کنیم؛ گفتیم مواد ضدعفونیِ ایمن بیاورید، وایتکس ضرر و زیان بسیار دارد؛ اکنون یک هفته است که قرار است مواد ضدعفونی بی‌خطر بیاورند اما هنوز نیاورده‌اند؛ همانطور بدون ضدعفونی کنار هم می‌نشینیم؛ استراحت می‌کنیم و غذا می‌خوریم!

تبعیض در دستمزد و شرایط کار!

نارضایتی کارگران پیمانکاری فقط بابت کرونا نیست؛ این کارگران از تبعیض نهادینه شده در پارس جنوبی، انتقاد دارند؛ تبعیض میان «رسمی‌ها» و «پیمانکاری‌ها» که حالا دیگر جزو لاینفک همه پالایشگاه‌ها و صنایع نفت و گاز کشور شده است.

این کارگران می‌گویند:  تبعیض خیلی زیاد است؛ یک کارگر رسمی با چهار یا پنج سال سابقه کار، حدود ۱۰ تا ۱۲ میلیون تومان در هر ماه حقوق می‌گیرد اما کارگر پیمانکاری با ده سال سابقه، فقط ۴ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان دریافتی ماهانه دارد؛ حتی طرح طبقه‌بندی مشاغل در پالایشگاه‌ها اجرا نمی‌شود؛ ما بارها از طریق دادگاه‌ها و اداره کار شکایت کردیم اما به جایی نرسیدیم؛ وقتی برای اجرای طرح طبقه‌بندی به ادارات کار مراجعه کردیم، به ما گفتند اینجا یعنی پارس جنوبی از شمول قانون کار خارج است و لذا اجرای طرح طبقه بندی در اینجا الزامی نیست؛ دل‌بخواهی است اگر کارفرما بخواهد طرح را اجرا می‌کند و اگر نخواهد، الزام و اجباری در کار نیست! چون شما تحت پوشش قانون کار نیستید!

یکی از کارگران پیمانکاری که ده سال است در بخش تعمیرات یکی از پالایشگاه‌های پارس جنوبی کار می‌کند؛ در ارتباط با تبعیض حقوقی می‌گوید: ما همه سختی‌ها را تحمل می‌کنیم اما دستمان به جایی بند نیست؛ چرا باید رسمی‌ها که بیشتر کار دفتری دارند و زیر کولر می‌نشینند، بیش از ده میلیون تومان حقوق بگیرند اما ما کارگران پیمانکاری که در دمای ۵۰ یا ۶۰ درجه جنوب، در فضای باز کار می‌کنیم و مدام عرق می‌ریزیم، ۴ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان دریافتی داشته باشیم؛ ما بدی آب و هوا و سختی کار را تحمل می‌کنیم اما دستمزدمان به هیچ وجه کافی نیست.

تبعیض در همه امکانات و شرایط زندگی!

کارگران پیمانکاری پارس جنوبی، به رسمی‌ها «نظرکرده» می‌گویند؛ یکی از کارگران می‌گوید: آنها نظرکرده هستند و ما بچه سر راهی! تفاوت فقط در میزان حقوق و مزایای مزدی نیست؛ آنها بهترین امکانات رفاهی، خوابگاه‌های مدرن و باکیفیت، رستوران‌های خوب و راحت با بهترین غذاها، اتوبوس‌های باکیفیت برای حمل و نقل از کمپ به محل کار و بلیط هواپیمای رفت و برگشت برای روزهای مرخصی دارند اما ما هیچ کدام از این امکانات را نداریم! ما کیفیت غذایمان به شدت بد است؛ خوابگاه‌های محل استراحت و خواب ما هیچ گونه امکاناتی ندارند؛ به ما نه تنها بلیط هواپیما برای رفت و برگشت نمی‌دهند، بلکه پول بلیط اتوبوس هم نمی‌دهند؛ یعنی ما اگر بخواهیم ماهی یکبار پیش خانواده‌هایمان برویم، باید با همین ماهی ۴ میلیون یا ۴ میلیون و ۵۰۰ حقوق، خودمان بلیط رفت و برگشت بگیریم. حتی در ساعات کار هم تبعیض است؛ رسمی‌ها غالباً تا دو ظهر کار می‌کنند اما ما تا هفت و هشت شب، سر کار هستیم.

تبعیض در غذا، حمل و نقل و سرویس‌های بهداشتی!

یکی از کارگران نحوه توزیع غذای روزانه برای کارگران پیمانکاری پالایشگاه‌ها را توضیح می‌دهد: غذا را از رستوران بیرون با پرایدبار می‌آورند درب پالایشگاه. بعد چند نفر غذا را از پرایدبار به مینی‌بوس منتقل می‌کنند و داخل پالایشگاه می‌آورند؛ آنجا در یک کانکس غذا برای چهار واحد (هر واحد حدود ۳۰ نفر) توزیع می‌شود؛ ببینید چند مرحله توزیع و تقسیم غذا داریم! اگر در هر کدام از این مراحل یک نفر ویروس کرونا داشته باشد، در دست به دست شدن، همه مریض می =‌شوند! کیفیت غذایی که با این سختی به دست ما می‌رسد، خیلی بد است؛ حتی گاهی در حد صفر است.

    این کارگران از قدیمی و ناامن بودن سرویس‌های حمل و نقل کارگران پیمانکاری می‌گویند؛ سرویس‌هایی که بررسی و چک فنیِ مرتب نمی‌شوند اما هر روز کارگران را از خوابگاه به پالایشگاه و برعکس، جابجا می‌کنند.

تبعیض حتی در سطوح پایین‌تر و در همه لحظات زندگی روزمره حضور دارد؛ یکی از کارگران می‌گوید: حتی در سرویس‌های بهداشتی و کیفیت آنها تبعیض دیده می‌شود؛ سرویس‌های بهداشتی رسمی‌ها، با کیفیت و کولردار است و مواد بهداشتی به وفور دارد اما سرویس‌های بهداشتی ما آنقدر بد و بی‌کیفیت است که وقتی داخل‌شان می‌رویم، در این گرمای تابستان خیس عرق می‌شویم؛ انگار دوش گرفته باشی....

کارگران پیمانکاری پارس جنوبی در این شرایط دشوار تابستان، گرما و کرونا با هزار سختی کار می‌کنند و چراغ پالایشگاه‌های جنوب را روشن نگاه می‌دارند؛ آنها در آخر صحبت‌هایشان می‌گویند: نمی‌دانید ماسک زدن در گرمای ۶۰ درجه چقدر سخت است؛  هیچکس نمی‌داند که امسال تابستان، رنج ما رنجی مضاعف است؛ گرما، کرونا، ماسک بر صورت‌های عرق کرده و تبعیضی که همیشه بوده و اکنون برجسته‌تر شده است....

گزارش: نسرین هزاره مقدم

منبع: ایلنا